Në Parlament ai mori kritika të rënda nga disa anëtarë të mazhorancës. Megjithatë, projektligji për futjen e edukimit emocional dhe seksual në ciklin e parë dhe të dytë të arsimit synon të rrisë ndërgjegjësimin për seksualitetin tek brezat e rinj. Duke vënë në plan të parë rëndësinë e konsensusit, siç shpjegoi deputetja Stefania Ascari, nënshkruesja e parë
Të shkosh në shkollë është gjithashtu për të mësuar të njohësh emocionet e dikujt, të kuptosh kuptimin e marrëdhënieve emocionale, të zbulosh se çfarë do të thotë të jetosh një seksualitet të shëndetshëm dhe të përgjegjshëm. Është një fakt normal për shumë fëmijë që jetojnë në vende të ndryshme evropiane dhe joevropiane, ku edukimi seksual është përfshirë prej disa kohësh në programet shkollore. Megjithatë, nuk është në Itali, ku kjo mundësi për rritje psikologjike dhe kulturore është ende, në mënyrë të pashpjegueshme, një tabu.
Shembulli më i fundit ishte pak javë më parë në Kuvend, teksa po diskutohej projektligji për masat për të luftuar dhunën ndaj grave. Një ndryshim në tekstin e paraqitur nga deputetja Stefania Ascari e Lëvizjes 5 Yjet, i cili propozon futjen e edukimit emocional dhe seksual në ciklin e parë dhe të dytë të arsimit si dhe në kurset e studimeve universitare, ka ngrohur zemrat e shumicës. deri në atë pikë sa të shtyjë deputetin e Ligës së Veriut, Rossano Sasso, të përkufizojë një hipotezë të tillë si “degraduese”.
Në Itali flitet që në vitet 1970
Në Itali debati për futjen e edukimit emocional dhe seksual si mësimdhënie në shkolla është një çështje e kahershme. Propozimi i parë i ligjit daton në vitin 1975 dhe kishte të bënte me “Iniciativat për informacion mbi problemet e seksualitetit në shkollat shtetërore”. Asgjë nuk u bë, por që nga ai moment pati një sërë projektligjesh të paraqitura nga deputetë të orientimeve të ndryshme politike, edhe pse nuk u arrit asnjë rezultat konkret, për arsye të sakta. “Rezistenca më e madhe – siç shpjegohet në tekstin e amendamentit të paraqitur nga Ascari dhe të nënshkruar edhe nga deputetët Davide Aiello, Valentina Barzotti, Filippo Scerra dhe Daniela Torto – mund të gjurmohet në besimin se përparësia arsimore në temat më delikate i takon. ndaj familjes dhe frikës se diskutimi i seksualitetit i shtyn studentët ta praktikojnë atë para kohe”.
Pesha e një trashëgimie kulturore
Megjithatë, ka edhe shumë gjëra të tjera që ndalojnë futjen e edukimit seksual në shkollat italiane. Para së gjithash, një trashëgimi kulturore që është e vështirë të zhduket. Edukimi seksual nuk është i pranishëm në shkolla mbi të gjitha për çështje politike, ideologjike dhe morale”, nënvizon deputeti Ascari, nënshkruesi i parë i PDL-së. “Edhe sot ne mbajmë me vete një barrë të patriarkatit social – dhe për rrjedhojë të dhunës – që ishte institucionalizuar dhe që është ende e vështirë të fshihet: e kam fjalën për martesën me armë gjahu, apo përdhunimin e legalizuar. Është një refluks i asaj dhuntie shumë të rëndë që përfaqësojnë ato krime të kodit penal, të cilat prej kohësh kanë qenë pjesë e kulturës sonë. Le të mendojmë për rastin e Franca Violës (gruaja e parë italiane që ka refuzuar publikisht një dasmë me armë gjahu, red.): ajo u rrëmbye, u dhunua dhe më pas xhelati i saj shkoi te familja e saj për t’i kërkuar martesën, sikur asgjë të mos kishte ndodhur. , duke ditur se vetëm me martesë do të bëhej sërish “vajzë e mirë”.
“Falë rasteve si ai i Francës, ishte e mundur të ndryshoheshin ligjet e gabuara, siç ishte edhe rasti për atë për vrasjen e nderit, të drejtën për të vrarë një grua të pabesë ose ndonjëherë edhe një që besohej se ishte e pabesë – sepse nuk kishte as prova të pabesinë e saj, testet – dhe atë për të drejtën e rrahjes, ius corrigendi (në fuqi në Itali deri në vitin 1963, i jepte të drejtën burrit të rrihte gruan e tij fajtore se kishte bërë ndonjë gabim, red.). Epo, e gjithë kjo e ka vonuar të drejtën e grave për të votuar, për të hyrë në karriera të caktuara dhe këtë “vonesë” e mbajmë edhe sot në politikë, sepse edhe në politikë ka një pasqyrë të shoqërisë që është jashtë. Frika se edukata seksuale mëson pornografinë, autoerotizmin, “loja e doktorit” është pasqyra e kulturës patriarkale në të cilën jemi rritur”, shton Ascari, i cili është edhe nënshkruesi i parë i ligjit të Kodit të Kuq dhe anëtar i Komisionit të Drejtësisë. Antimafia, Femicida.
Mësimi i “një alfabeti të butë emocionesh”
Aktualisht, përsa i përket edukimit seksual dhe afektiv, Italia paraqet një situatë të paqartë dhe në çdo rast mjaft të paqartë. Nuk ka udhëzime për t’u ndjekur, prandaj çdo shkollë mund të vendosë nëse dhe si ta trajtojë këtë çështje: ka nga ata që përfshijnë disa mësues të gatshëm, ata që i bashkohen nismave rajonale ose ata që mbështeten në shoqata të jashtme të llojeve të ndryshme. Një nga rastet më të virtytshme, për momentin, ka të bëjë me Emilia-Romagna, ku projekti W l’amore është aktiv që nga viti 2013, që synon nxënësit e klasave të treta të shkollave të mesme të ulëta, i cili synon të promovojë mirëqenien dhe aftësitë. në sferën emocionale dhe seksuale, dhe që aktualisht po testohet edhe në Toskanë dhe Marche. Por, padyshim, e gjithë kjo nuk mund të mjaftojë për të ofruar një edukim të synuar, të plotë dhe mbi të gjitha homogjen.
“Ky projektligj nuk synon të bëjë asgjë më shumë se të mësojë një alfabet të butë emocionesh dhe marrëdhëniesh, duke lënë hapësirë diskutimi dhe dialogu që në ditën e parë”, nënvizon Ascari. “Sepse seksualiteti dhe afektiviteti kanë të bëjnë me trupin që ndryshon dhe transformohet, dhe ky proces është menjëherë interesant. Në fund të fundit, edukimi për seksualitetin dhe afektivitetin duhet të jetë normal në një vend si i yni, ku një grua vritet çdo tre ditë dhe me një problem të madh të shkaktuar nga kjo heshtje në nivel kulturor”.
Pavarësisht kritikave të avancuara, lufta për përfshirjen e edukimit seksual në kurrikulat shkollore nuk do të ndalet. “Ne do të luftojmë pa afat, duke depozituar kërkesën në çdo debat të dobishëm, duke e mbështetur në byro dhe në komisionin e kulturës”, përfundon deputeti i Lëvizjes 5 Yjet. “Ne do të bëjmë gjithçka që është e mundur për të ecur përpara, duke kërkuar gjithashtu përfshirjen e shkollave dhe studentëve. Ka një shqetësim dhe vetmi mes fëmijëve që nuk mund të injorohet më. Ka nevojë për krahasim, qoftë edhe psikologjik, që është thelbësor. Futja e kësaj risi në shkollë do të jetë pika e vërtetë e kthesës. Do të duhet më shumë kohë për ta bërë këtë, në rregull. Por nëse nuk largohemi, do të jemi gjithmonë “një më pak”
