Nga Roddy Doyle
Ajo ulet në tavolinë. E ndien shpinën e karrigës mbrapa vetes. Ia ka nevojën. E mban atë aty për një kohë. Ka frikë të ulet mbrapa në kauç, të kënaqet, të mos e çajë kokën. Ka frikë t’i mbyllë sytë.
Ajo nuk është e sigurt se çfarë ka në frigo. Nuk është e sigurt nëse ka ndonjë gjë në frigo. Nuk mund të mbajë në mend këtij mëngjesi çfarë kishte në frigo herën e mbrame që kishte qëndruar para tij, para se të dilte. Ajo mendon se i kujtohet qumështi. Mendon se i kujtohet kutia e kartonit që i rëndohej në dorë teksa e kthente brenda. Mendon se i kujtohet një pako me tortellini. Dhe një gjysëm bananeje.
Ajo nuk është e uritur.
Ajo po vdiste urie por ushqimi do ta bënte të villte. Çfarëdo qoftë – nuk ka rëndësi se çfarë – do të dukej e pagatuar dhe e gabuar në gojën e saj. Do ta mbyste.
I duhet të hajë. Ajo e di këtë. Do të hajë.
Ajo dëshiron t’i telefonojë mamasë së vet. Por s’do ta bëjë – jo tash për tash. Nuk është e gatshme. Po qe se mamaja e saj e pyet se si është, s’do të jetë në gjendje t’i përgjigjet. S’do t’ia thotë atë që do që t’ia thotë. Nuk do t’i thotë asgjë që ndien se i përket asaj vetë. Do ta humbasë kontrollin, s’do të jetë vetvetja.
Jashtë është errur tashmë. Nuk ishte kur ajo u ul. Gjithsesi nuk mendon se ka shumë kohë që është ulur. Mund t’i dëgjojë zhurmat e rëndomta. Fëmijët në derën ngjitur, në shkallë. Mund të jetë koha e gjumit. Koha e gjumit dhe mëngjes i hershëm – në atë kohë i dëgjoi. Nuk i duket se po flasin anglisht. Se po çirren anglisht. Se po ulërijnë anglisht. Frigoja po bën tik-tak. Një alarm shtëpie dëgjohet nga poshtë rrugës. Ka pasur zhurmë prej se është ulur aty.
Ajo e bashkëndan këtë hapësirë, por është e zbrazët, e pastruar mirë, e pastruar për vdekje. Do të donte të shihte ndonjë bardhak. Paksa rrëmujë. Vajzat e tjera kanë ikur, në shtëpi. Ajo është e vetmja që i duhet të rrijë. Telefoni i saj është gjallë me alarm, por jo s’i hedh syrin. T’i hidhte syrin do ta bënte të ndihej më e izoluar. Dhe më konfuze.
Ky është Vietnami ynë.
«Cili hajvan e ka thënë këtë», e pyeti babai i saj kur i tregoi – javën e kaluar, mendon ajo t’ia ketë thënë.
«Një vajzë».
«Mos ia vër veshin asaj, zemër», i tha babai i saj. «Nuk është Vietnam, nuk është kurrfarë Vietnami. Është thjesht spital. Nuk dua të jem i ashpër – a është ajo shoqe jotja, a është?».
«Jo me tamam».
«Epo mirë, nëse asaj ia ha mendja se po i lufton vietkongët, le të mendojë. Thuaji ta shikojë filmin Platoon».
Ajo kishte qeshur. Babai i saj i donte të gjithë filmat e luftës.
«Përderisa mendon se është në Vietkong, apo jo?».
«S’ha mendja», kishte thënë ajo.
«A je në full metal jacket-in1 tënd» kishte pytur ai.
Kështu ai e quan PPE-n2. Të gjitha shakatë e tij vijnë prej filmave të luftës.
«Jo», kishte thënë ajo «nuk e mbaj në shtëpi».
I dhemb fytyra, prej maskës. I duket sikur një copë po i shkoqet dhe po ia çmaskon fytyrën. Ajo është e sigurt se ka vija të kuqe nëpër faqe. S’do t’i shikojë tani. Mbrapa veshëve ka vrragë po ashtu.
Dy njerëz vdiqën sot.
Joe – dhe Maria.
Zinxhiri i thesit të kufomës. Nuk është si çdo zinxhir që ajo e ka dëgjuar më parë. Kjo ishte hera e parë që po e dëgjonte, sot, që po e shihte zinxhirin të mbyllej mbi gjoks, fytyrë. Joe. Duhej ta fusnin në dy thasë –
kjo ishte procedura. Ato e lanë atë. Dhe i folën. I treguan se çka po bënin, sado që ai ishte i vdekur. Në fillim ajo nuk tha asgjë, mandej e kopjoi Ainen, infermieren më të vjetër të stafit. Tash po të kthejmë nga ana tjetër, Joe. Ishte më e lehtë kur i flisnit. Askush nuk foli kur Aine e mbylli thesin e parë të kufomës. Cingërisja e zinxhirit, si të ishte duke u zvarritur nëpër dru – qe gjëja e fundit që ajo do të dëgjonte pasi i mbylli sytë. Kur shkoi në shtrat.
Ajo e aviti tabletin afër fytyrës së Joes, ashtu që gruaja e tij të mund ta shihte. Tri orë para se të vdiste. Ajo e telefonoi atë dhe i tregoi, dy minuta pasi që vdiq. Ti je e mrekullueshme, i tha gruaja e tij. Të gjitha ju jeni të mrekullueshme. Ajo kishte shkuar poshtë në recepsion të merrte një fotografi – një fotografi në kornizë e Joe-s me gruan dhe të pesë fëmijët – atë që e kishte lënë aty biri i tij, e cila duhej të shkonte bashkë me Joe-n në kofinin e mbyllur hermetikisht. S’do të mund ta shihnin më. Katër djem dhe një vajzë. Të gjithë të rritur. Vajza ishte mahnitëse në foto. Lucy. Joe ia kishte treguar emrin e saj. Një javë më parë. Ajo e kishte dëgjuar Joe-n duke folur me gruan e vet. Veç një javë. Unë jam gjallë, kjo është fantastike. Secila fjalë qe e ndarë, për secilën nga një orvatje e ndryshme. ‘Fantastikes’ iu desh kohë të dilte nga goja e tij. Ama fytyra e tij – aty e kishte mendjen. Lucy ishte shtatzënë. Unë jam njeriu më i lumtur në botë.
Roddy Doyle është lindur në Dublin më 1958. Është autor i 12 romaneve, mes të cilave ‘The Commitments’, ‘The Snapper’, ‘The Van’ dhe ‘Smile’. Ka botuar po ashtu disa përmbledhje me tregime të shkurtëra, mes të cilave edhe ‘Life without children’, nga e cila është nxjerrë ky tregim.
Burimi: Gazeta express
